Pierwszy raz na nartach biegowych w Jakuszycach

Podkusiło nas pewnego dnia na naszym zimowym urlopie w Szklarskiej Porębie,  udać się na narty biegowe w Ośrodku Narciarstwa Biegowego w Jakuszycach. Narty biegowe to ogromna przygoda, zwłaszcza dla tych, co je mają na nogach po raz pierwszy.




Narty Kasi były śliczne, takie jaskrawo-żarowiasto-zielone. Jak na Kasi oko – z dziesięć razy większe od niej samej. Nart Maćka nawet nie pamiętamy.

Wyświetl większą mapę

Jazda na nartach? - to przecież takie proste!

Przed wyjazdem do ośrodka, Marczewscy rezolutnie stwierdzili, że warto się wcześniej dowiedzieć, jak na takich nartach się jeździ (wszak był to ich pierwszy raz).

Ha! – zakrzyknął Maciej, po czym odpalił odpowiedni kanał na YouTubie. A tam Pan Instruktor cierpliwe i z zaangażowaniem tłumaczył: „… i następnie przenosimy ciężar na prawą nogę, odpychając się lewą nartą.” Wszystko jasne?

Trzy odcinki i w pół godziny nauczyliśmy się jazdy na nartach biegowych, po czym zaoszczędziwszy 200 zł zadowoleni i pełni wiary we własne siły pojechaliśmy na szlak.

Egzamin praktyczny

W ośrodku na oślej łączce – praktyczny sprawdzian nabytych wirtualnie umiejętności. Maciek przez ponad godzinę ćwiczył trzymanie równowagi i hamowanie, wystawiając cierpliwość Kasi na próbę, która pomału już zaczynała tracić nadzieję na wyjazd na szlak.

Jednak się udało. Obrali lekką trasę na Orle – jedyne 5 km (w jedną stronę!).

Entuzjastyczny bieg przed siebie

Suniemy – noga za nogą, narta za nartą. W półstopniałym już śniegu dobrze wyrzeźbione przez narty naszych poprzedników szyny-prowadnice. Trasa przyjemna – płaska, czasem nawet z górki. Widoki przepiękne. 

Wszędzie leży śnieg. Jedziemy.





I jeszcze trochę…



Ryzykowny zjazd...

I jest cel naszej wyprawy

Nareszcie Schronisko Orle!





5 km dalej dojechaliśmy do schroniska Orle. Hura – chciałoby się zakrzyknąć, ale tylko przez chwilę, dopóki człowiek sobie nie uzmysłowi, co mogą oznaczać te setki nart opartych o stojaki.



Tak, myśl „że też nikt im tego nie ukradnie” także przeszła mi przez chwilę przez głowę, ale żeby się nad tym dłużej nie zastanawiać, nasze narty postawiliśmy w sieni.

Po czym Kasia poszła stać w kolejkę do baru, za którym uwijał się pucołowaty właściciel, z optymizmem obsługując dziesiątki turystów – począwszy od zbierania zamówień, parzenia kawy, przyjmowania płatności, po wydawanie posiłków z gromkim okrzykiem „naleśniki z jagodami!”

Polowanie na gorącą czekoladę i naleśniki

Po odstaniu swoich 45 minut w tej ciepłej, parującej, rozgadanej kolejce, Kasia upolowała dla siebie kawę, dla Maćka gorącą czekoladę, a także dwa naleśniki z jagodami (wydane jej z tym samym gromkim okrzykiem) oraz dwie pocztówki, na których miły Pan z baru przystawił pieczątki (tak, tak, pieczątki na pocztówkach przystawiał pomiędzy nalewaniem kawy a przyjmowaniem płatności.)



Gorąca czekolada przyszła w sam  raz, gdyż Maciek w tym czasie zdążył już obfocić całą okolicę, zmarznąć, zgłodnieć, dorwać się do moich chipsów,  a następnie popaść w znudzenie....
..


W rezultacie (z pewnością nie z powodu czekolady, która była naprawdę pyszna i słodka), Maciej stwierdził, że narty biegowe są nudne (!!!), chyba ze pojedzie w ciekawszą trasę. 5-cio kilometrowy powrót nie był już dla niego taki atrakcyjny, jako że wracaliśmy tą sama trasą.



Do auta udało nam się zjechać tuż przed zmrokiem.

Trzy dni później Maciej, nie dając za wygraną, wypróbował tą swoją ciekawszą trasę. To było w dniu, kiedy spadł puszysty śnieg, czyli w piątek.

I wiecie co? Zgadnijcie dokąd chce pojechać Maciek na nasz najbliższy zimowy urlop?