Ruszaj w Drogę! » Przewodniki po Polsce » Przewodnik po Bieszczadach » Wycieczka na Połoninę Caryńską
Wycieczka na Połoninę Caryńską
Kiedy za oknem szaleje wiatr, a opad z nieba nie może zdecydować się czy jest deszczem czy śniegiem, jednym słowem kiedy za oknem jest szaro, buro i ponuro, w takie właśnie dni, zasiadając w moim ulubionym różowym fotelu, z kieliszkiem koniaku w dłoni, najbardziej lubię wspominać piękne, słoneczne wakacyjne chwile, pełne relaksu i niezapomnianych wrażeń.
Dzisiaj, kiedy wyeksmitowaliśmy z domu stado głośnych i rozrabiających koszatniczek, posprzątaliśmy i zrobiliśmy gruntowne przemeblowanie, można wreszcie w spokoju usiąść i wrzucić na bloga kilka fotek z urlopu.
Wyjście na Połoninę Caryńską było naszym drugim i jednocześnie jak się później okazało – ostatnim wypadem w góry na urlopie bieszczadzko-jurajskim. Ponieważ Połonina Bukowego Berda, co tu nie ukrywać – dała nam trochę w kość – postanowiliśmy zbytnio się nie przemęczać (opcja alternatywna z tzw. przemęczaniem się obejmowała start z Wetliny przez Połoninę Wetlińską, szybko jednak zarzuciliśmy ten pomysł).
Tego dnia wybraliśmy się więc na trasę przez Połoninę Caryńską, zaś dodatkowym atutem wycieczki było zejście prosto w Ustrzykach Górnych, gdzie liczyliśmy na dobry obiad, zimne piwo i szybkie dostanie się wieczorem do Wołosatego.
Tymczasem na Caryńskiej nie było wcale ani ciepło, ani miło, ani szczególnie przyjemnie. Żeby nie używać wulgaryzmów, powiem tylko, że „Strasznie Wiało”.
Do tego stopnia, że przy nagrywaniu filmu z panoramą ze szczytu połoniny mój komentarz zamienił się w charakterystyczne „szuchuchuchu, szyszyszyszy i grrrrr”. Dla zainteresowanych nagranie udostępniamy w domowych zbiorach.
Częstotliwość zmieniania przeze mnie koszulek wzrastała wprost proporcjonalnie do uzyskiwanej wysokości. Maciek okazał się być (jak zawsze) bardziej zapobiegliwy i zaopatrzył się w brązowe lniane wdzianko, które schło na nim dosłownie w ciągu 3 minut – polecam!
I wiecie co – jeśli chodzi o Bieszczady, wiemy już, że to jeszcze nie koniec. Czasem tylko żałujemy, że z Gdyni nie da się tam dojechać szybciej, niż w kilkanaście godzin. Inaczej pewnie bylibyśmy tam co weekend.
Dzisiaj, kiedy wyeksmitowaliśmy z domu stado głośnych i rozrabiających koszatniczek, posprzątaliśmy i zrobiliśmy gruntowne przemeblowanie, można wreszcie w spokoju usiąść i wrzucić na bloga kilka fotek z urlopu.
Wyjście na Połoninę Caryńską było naszym drugim i jednocześnie jak się później okazało – ostatnim wypadem w góry na urlopie bieszczadzko-jurajskim. Ponieważ Połonina Bukowego Berda, co tu nie ukrywać – dała nam trochę w kość – postanowiliśmy zbytnio się nie przemęczać (opcja alternatywna z tzw. przemęczaniem się obejmowała start z Wetliny przez Połoninę Wetlińską, szybko jednak zarzuciliśmy ten pomysł).
Tego dnia wybraliśmy się więc na trasę przez Połoninę Caryńską, zaś dodatkowym atutem wycieczki było zejście prosto w Ustrzykach Górnych, gdzie liczyliśmy na dobry obiad, zimne piwo i szybkie dostanie się wieczorem do Wołosatego.
Tymczasem na Caryńskiej nie było wcale ani ciepło, ani miło, ani szczególnie przyjemnie. Żeby nie używać wulgaryzmów, powiem tylko, że „Strasznie Wiało”.
Do tego stopnia, że przy nagrywaniu filmu z panoramą ze szczytu połoniny mój komentarz zamienił się w charakterystyczne „szuchuchuchu, szyszyszyszy i grrrrr”. Dla zainteresowanych nagranie udostępniamy w domowych zbiorach.
Częstotliwość zmieniania przeze mnie koszulek wzrastała wprost proporcjonalnie do uzyskiwanej wysokości. Maciek okazał się być (jak zawsze) bardziej zapobiegliwy i zaopatrzył się w brązowe lniane wdzianko, które schło na nim dosłownie w ciągu 3 minut – polecam!
Tego dnia na szlaku spotkaliśmy przesympatyczną parę małżeńską, która ze swoim czarnym labradorem Elanem od kilku dni penetrowała górskie szlaki.
Prawdę mówiąc, to najpierw zapoznaliśmy się z Elanem, który pięknie pozował nam do zdjęcia, a potem wymieniliśmy uściski i grzeczności z Gosią i Przemkiem, którzy okazali się równie sympatyczni - do tego stopnia, że zjedliśmy z nimi niejeden obiad i wypiliśmy niejedno piwo.
Gosiu i Przemku, pozdrawiamy Was z tego miejsca gorąco i zapraszamy do Gdyni – Maciek nauczył się mieszać wspaniałe drinki :)
Prawdę mówiąc, to najpierw zapoznaliśmy się z Elanem, który pięknie pozował nam do zdjęcia, a potem wymieniliśmy uściski i grzeczności z Gosią i Przemkiem, którzy okazali się równie sympatyczni - do tego stopnia, że zjedliśmy z nimi niejeden obiad i wypiliśmy niejedno piwo.
Gosiu i Przemku, pozdrawiamy Was z tego miejsca gorąco i zapraszamy do Gdyni – Maciek nauczył się mieszać wspaniałe drinki :)
Nasilenie wiatru na szczycie połoniny było tak silne, że włożywszy na siebie wszystkie dostępne w plecaku rzeczy, Kasia zabrała się za plecak Maćka, skąd wyciągnęła jeszcze dodatkowo jego polar. Kurtki nie dał sobie odebrać.
Dobrze, że na szlaku co jakiś czas postawiono słupki, których zastosowanie Kasia odkryła w jednej chwili – inaczej z pewnością by ją zwiało.
Dobrze, że na szlaku co jakiś czas postawiono słupki, których zastosowanie Kasia odkryła w jednej chwili – inaczej z pewnością by ją zwiało.
Za to w nagrodę za nasze wyrzeczenia i przemarznięte dłonie, dostaliśmy od natury coś takiego (szkoda że nie da się tego pokazać na żywo, gdyż jak mówi stare chińskie przysłowie, lepiej raz coś zobaczyć, niż sto razy o tym usłyszeć):
I wiecie co – jeśli chodzi o Bieszczady, wiemy już, że to jeszcze nie koniec. Czasem tylko żałujemy, że z Gdyni nie da się tam dojechać szybciej, niż w kilkanaście godzin. Inaczej pewnie bylibyśmy tam co weekend.
Poczytaj jeszcze:
Zewsząd daleko, a tak tam pięknie!
OdpowiedzUsuńZnajoma omija wulgaryzmy określeniem 'wiucha' (jak w kieleckiem) - prawie onomatopeja;)
Oj pięknie, pięknie :) zastanawialiśmy się, czy nie pojechać tam zimą, ale trochę strach, że jak śnieg nas zasypie, to na wiosnę dopiero wrócimy :)
OdpowiedzUsuńWspaniałe Bieszczady czekają mnie w maju. Jestem właśnie w trakcie kursu na przewodnika beskidzkiego. Za mną juz dwa zjazdy. Fantastyczna sprawa.
OdpowiedzUsuńwww.kasinyswiat.blogspot.com